غروب شصت و یکحتّی خدا میان حسینیه ی غمشسوگند خورده است به ماه محرّمششبهای قدر محترم و با فضیلت اندامّا نمی رسند به شبهای ماتمشامروز نه، غروب همان سال شصت و یکما را گره زدند به نخ های پرچمشاین دستمال گریه پر از نور می شودوقتی به دست روضه ی خورشید می دمشچشمی که از برای تو گریان نمی شودباید حواله داد به دست جهنّمشجانم فدای محتشم خانواده اتبا این چه نوحه و چه عزا و چه ماتمش علی اکبر لطیفیان
