گفتم به خود یا که خبر از ما نداری
یا که خیال دیدن ما را نداری
 
حالا که با سر آمدی فهمیده ام که
هر شب تو می خواهی بیایی پا نداری
 
دور از من و عمّه کجاها رفته ای که
یک جای سالم در سرت حتّی نداری
 
امّا پر از زخم و جراحت هم که باشی
زیباترین بابای دنیا! تا نداری
 
بعد از تو باید سوخت در هُرم یتیمی
بعد از تو باید ساخت بابا با نداری
 
با دختر تو دختران شام قهرند
با طعنه می گویند تو بابا نداری؟
 
من را به همراهت ببر تا که بفهمم
تو دوست داری دخترت را یا نداری
 
     محسن عرب خالقی

گفتم: تویی بابای خوب و مهربان، زد
گفتم که من چیزی نگفتم! بی امان زد
 
تاریک بود و چشم جایی را نمی دید
تا دید تنهایم، رسید و ناگهان زد
 
تا دست های کوچکم روی سرم بود
با ضربه ای محکم به ساق استخوان زد
 
قدّم فقط تا زیر زانویش می آمد
از کینه امّا تا نفس تا داشت جان، زد
 
از پای تا ابرو تا به نزیکیِ شانه
شلّاق سیلی چهره ی من را نشان زد
 
دیگر سیاهی دیدم و چیزی ندیدم
شب بود اما پیکرم رنگین کمان زد
 
اینها همه رد شد ولی داغ تو بابا
بر عمر ناچیز دلم رنگ خزان زد
 
           علیرضا لک

سه سال طفل تو بودن هزار سال گذشت
تکامل دل زار من از کمال گذشت
 
محال بود که آن خار ها مرا نکشند
ولی به شوق تو جان من از محال گذشت
 
پس از تو آب نخوردم به اصغر تو قسم
لبم به خاطرت از جرعه ی زلال گذشت
 
لبت به چوب حراج از بها نمی افتد
لبم خرید و پسندید و بی سؤال گذشت
 
برای رنگ و رفو از حنا و شانه چه سود؟
حریر زلف من از مرز  پایمال گذشت
 
نسیم شام وزید و مرا پریش نکرد
نیافت چون به سرم مو، به انفعال گذشت
 
دهان تنگ تو اینقدر ها محیط نداشت
جمالت از اثر سنگ، از جلال گذشت
 
به غارت حرم تو عروسکم گم شد
پس از تو بازی من بین قیل و قال گذشت
 
گدای قرص مَهَم قرص نان نمی خواهم
دلم به عشق هلال تو از حلال گذشت
 
مرا همیشه دم خواب بوسه می دادی
تو وام دار منی، وعده رفت و مال گذشت
 
چو رنگ صورت خود می پرم به اوج فلک
و بال زخمی من امشب از وبال گذشت
 
          محمّد سهرابی

مجنون شبیه طفل تو پیدا نمی­شود
زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی­شود
 
درد رقیّه ی تو پدر جان یتیمی است
درد سه ساله ی تو مداوا نمی­شود
 
شأن نزول رأس تو ویرانه ی من است
دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی­شود
 
بی شانه نیز می شود امروز سر کنم
زلفی که سوخته گره اش وا نمی­شود
 
‏بیهوده زیر منت مرهم نمی­روم
این پا برای دختر تو پا نمی­شود
 
‏صد زخم بر رخ تو دهان باز کرده­اند
خواهم ببوسم از لبت امّا نمی­شود
 
‏چوب از یزید خورده­ای و قهر با منی
از چه لبت به صحبت من وا نمی­شود
 
‏کوشش مکن که زنده نگه داری­ام پدر
‏این حرف­ها به طفل تو بابا نمی­شود
 
         محمّد سهرابی

مه میان غبار ها گم شد
دختری بین خارها گم شد
 
یک سه ساله یتیمه ی محزون
وسط نیزه زار ها گم شد
 
یک پرستوی بال و پر مجروح
زیر پای سوار ها گم شد
 
دختری با دو گوش خون افشان
در میان شرارها گم شد
 
غنچه ی لاله ی خزان دیده
آه در شوره زار ها گم شد
 
نیمه شب در میان آن صحرا
بهترین یادگارها گم شد
 
همه ی عشق و عصمت و پاکی
بین آن نابکارها گم شد
 
فخر زینب شبیه زهرا بود
مایه ی افتخار ها گم شد
 
سربداران به نیزه ها دیدند
طفنی از سربدارها گم شد
 
 سیّد محمّد میر هاشمی

تا آخرین ستاره ی شب را شمرده است
امّا سه شب گذشته و خوابش نبرده است
 
دست پدر نبود اگر بالشی نداشت
سر را به سنگ های خرابه سپرده است
 
حتّی برای پلک زدن هم توان نداشت
اصلأ نداشت باور این که نمرده است
 
جا باز کرده حلقه ی زنجیرهای سرخ
از بس که زخم های تنش را فشرده است
 
با یاد زجر، نبض دلش تند می زند
یعنی تمامیِ بدنش زخم خورده است
 
با آستین پاره سرش را گرفت و گفت
عمّه بگو که روسری ام را که برده است؟
 
تا آخرین ستاره ی شب را شمرده باز
حالا سه شب گذشته و چیزی نخورده است
 
             حسن لطفی

قرار بود که یک ابر بیقرار شود
در آسمان بوزد مدتی بخار شود
 
سه سال بعد بیاید سه بار پی در پی
ببارد و برود ، کوه ، نو نوار شود
 
و زندگی بکند مثل این همه دختر
و عقد دائم یک مرد خواستگار شود
 
قرار بود همین دامنی که میبینید
بجای اینکه بسوزد و پر غبار شود
 
فقط برای لباس عروسی اش باشد
نه که کفن شود و زینت مزار شود
 
و در ادامه ی سیر تکاملی خودش
الهه ی حرم ربّ روزگار شود
 
قرار بود ، ولی نه بداء حاصل شد
که او عروسک زنجیر نابکار شود
 
خدا نخواست عروسی کند بزرگ شود
خدا نخواست که خانوم خانه دار شود
 
شیخ رضا جعفری