کربلا

خون چرا از دوری راهت نبارم کربلا
مانده ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا

گفته اند از آسمانها، من ولی از کودکی
در هوای بوی خاکت بی قرارم کربلا

روزها را می شمردم تا که شد وقت سفر
تا بیایم لحظه ها را می شمارم کربلا

دست خالی آمدن سوی تو خوش اقبالی است
دارم آه و تشنگی در کوله بارم کربلا

خاک ما گِل کرده اند از روز اول با فرات
زاده ی عشق تواند ایل و تبارم کربلا

بی قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب
اشک ریزان تا قیامت روزه دارم کربلا

من کبوتر نیستم – حالا بماند چیستم
هرچه هستم، بسته بر این در مهارم کربلا

با ملائک روضه می گیریم بگذارند اگر
ذرّه ای از تربتت را در مزارم کربلا

«عاقبت خاک گِل کوزه گران» هم گر شوم
با نسیم آید به سوی تو غبارم کربلا

آمدم، رفتم، چه می شد برنگردم یک سفر
مثل حر روزی بگیری در کنارم کربلا

قاسم صرافان