بارها

هرچند ای رب کریم، توبه شکستم بارها
از کرده ام بر مردمان، ظاهر نشد اسرارها

پیشانی عفو تو را، پُرچین نسازد جرم ما
آئینه کی بر هم خورد، از زشتی رخسارها

در فکر دنیا زیستم، دور از تو مولا زیستم
بی حاصلی شد حاصلم، از گردش ادوارها

دل را که باشد جای تو، شد خانه ی اعدای تو
وحدت کجا معنی دهد، با کثرت دلدارها

با معصیت خو کرده ام، سوی گنه رو کرده ام
حالا پشیمان آمدم، از زشتی کردارها

از کرده ام هستم خجل، وقت سفر ماندم به گل
خوبان همه رفتنتد و من، جا مانده ام از یارها

در معصیت پرداختم، سرمایه ی خود باختم
این ورشکسته بنده ات، شد شهره ی بازارها

در دل پر از شوق گناه، بر لب به ذکر یا اله
سودی نبخشیده مرا، تکرار استغفارها

تو خود کشیدی ناز من، گفتی شوی همراز من
گفتی بیا از من بجو، درمان جمله کارها

آغوش خود وا کرده ای، من را تماشا کرده ای
از ظلمتم کردی رها، در پرتو انوارها

با عشق یار سر جدا، تو آبرو دادی مرا
با رحمتت یعنی حسین، دستم گرفتی بارها

حسن علیپور