روزهای زخم

خون دلی که خورده ای آغاز راه بود
پرواز آسمانی ات از دودِ آه بود

خورشید خردسالی ات اندوه ابر داشت
وقتی ز داغ مادر تو تیره ماه بود

می دید موج مدّ نگاهت که همچو ماه
دریای ناله های علی رو به چاه بود

از روزهای زخم که بر مجتبی گذشت
خون لخته های طشت فقط عذرخواه بود

مثل تو شوق نیزه و شمشیر بوسه خواست
وقتی دلت به گوشه ای از قتلگاه بود

می سوختی که در تب حمله به یوسفت
کاری اگر ز دست تو آمد نگاه بود

رو کرده ای به سمت مدینه که ای رسول
این پاره تن، حسین تو روحی فداه بود

***
اندوه های قلب تو از سرمه رنگ داشت
از زخم صبح آینه ات شام زنگ داشت

خون بود لخته لخته به چشم تو می نشست
لختی اگر وداع برادر درنگ داشت

از روی تل برای پیمبر سخن بگو
این گیسوان کیست که قاتل به چنگ داشت؟

دیدی که از دلت عطش بوسه می چکید
از آن گلو که از شفق و لاله رنگ داشت

خطبه شکن شده است کسی که به نیزه ها
آیات وحی بر لبش آغوش تنگ داشت

سر را بزن به چوبه ی محمل که روی نی
پیشانیِ برادرت، اندوه سنگ داشت

***
تو صبح شبنمی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام، با خبر از تار مو کنی

طوفانی و حماسه، اگر سر بر آوری
آتشفشان دردی، اگر سر فرو کنی

عطر حسین در همه جا می پراکنی
همچون نسیم تا سفر کو به کو کنی

پنهان شده است گل، پس خاشاک قتلگاه
باید که خاک را به تمنّاش، بو کنی

گاه وداع آمده با پاره های دل
یک بوسه وقت مانده که نذر گلو کنی

با سر برای چوبه ی محمل سخن بگو
سخت است از کجاوه به نی گفتگو کنی

پرده مزن کنار ز محمل، که باز هم
آئینه را به آینه ای روبرو کنی

***
سبز است باغ آینه از باغبانی ات
گل کرده شوق عاطفه از مهربانی ات

از بسکه خار خاطره بر پای تو نشست
چشم کسی ندیده گل شادمانی ات

حتی در آن نماز شبی که نشسته بود
پیدا نشد تشهّدی از ناتوانی ات

آنجا که روز کوفه ز رزم تو شام بود
شوق حماسه می چکد از خطبه خوانی ات

اما شکست خطبه ی پولادی تو را
بر نیزه آیه های گل ناگهانی ات

با آن سری که در طَبق آمد شبی بگو
لبریز بوسه باد لب خیزرانی ات

عمر سه یاله صبر دل از لاله می گرفت
آتش نمی زنیم به داغ نهانی ات

جواد محمد زمانی