وقف شما

من خاک بوس آستان مرتضایم
وقف شما از ابتدا تا انتهایم

هم نامتان هستم ولی در شأنتان نه!
باور کن این را از تکان شانه هایم

یاسم ولی در زیر پایت پا گرفتم
سبزم از آن وقتی که باریدی برایم

ممنونتانم این من چادرنشین را
در خانه ی پروانه ها دادید جایم

حرف از شما که می شود یا ابریَم من
یا خیس شبنم می شود سر تا به پایم

در زیر پایت یا کنارت یا نه، شاید
باور بکن بانو نمی دانم کجایم؟

رنگ و لعابم دادی و در یک شب تار
بر آن سپید گیسویت کردی حنایم

بانوی من! بانوی این خانه شمائید
من نیز سر گرم کنیزیِ شمایم

وقتی که خدمت می کنم بر کودکانت
حس می کنم بی واسطه پیش خدایم

احساسی ام اما نه تا اندازه ی تو
دنباله ی آهِ شما در کربلایم

پیش شمائی که خود صاحب عزائید
غمدیده ام، اما کجا صاحب عزایم

شد اشک آب و شد غذایم آه، یعنی
آب و غذای نذری این روضه هایم

من داغدار شاخه های یاس هستم
ام البنینم، مادر عباس هستم

سعید توفیقی