پاره جگرمیان سینه ی مجروح، زخم طوفان داشتهوای ابری چشمش همیشه باران داشتدلی به پای دل بیقرار او نشکستهزار خاطره ی بد از این و از آن داشترفیق بی کسی او صدای سیلی بودهمیشه بود به گوشش، همیشه تا جان داشترسید زهر و خودش را به کام آقا ریختبه بی کسیِ دلش زهرِ کفر ایمان داشترسید و بوسه به لبهای نازنینش زدکه پاره های جگر را به سینه پنهان داشتسید محمد جوادی
