بغضش شکست؛ زخم دلش بی‌حساب شد
سجّاده‌اش معطّرِ با اشک ناب شد

 او سیّدالبکاء حسینیه‌ی خداست
گریه سپاه او شد و پا در رکاب شد

صفحه به صفحه ادعیه‌های صحیفه‌اش
ناگفته‌های مرثیه بود و کتاب شد

عمری ز داغ روضه‌ی سخت تنور سوخت
ذرّه به ذرّه یاد لب تشنه؛ آب شد

عکس غروب روز دهم بین چشم او
با عکس آن هلال سر نیزه قاب شد

یادش نمی‌رود بدن بی سر حسین
یا آن محاسنی که به خونش خضاب شد

رگ‌های روی حنجر زخمی گواه بود
در بردن سر پدر او شتاب شد

سینه زده برای تنش مثل بادها
وقتی که نوحه‌خوان تنش آفتاب شد

دیگر لبش به آب خنک! نه نخورد و رفت
او روضه‌دار دائم طفل رباب شد

خاک فلک به روی سرم که نوشته اند...
با دست بسته وارد بزم شراب شد

محسن حنیفی

برگرفته از سایت بی‌پلاک