یک گام رو به پیش و یکی رو به پس رود

با خود مردّد است به سوی چه کس رود؟

به دست‌های خونی خود می‌کند نگاه

جان آمده به لب که به جای نفس رود

پشت سرش نگاه عطش‌خیز مادری است

خیره... مگر عبا ز روی طفل پس رود

***

قنداق را به سینه‌ی خود می‌فشارد... آه

آرام می‌کند به سوی خیمه‌ها نگاه

آبش نداده‌اند... بماند... که بر دلش

زخم دوباره می‌زند این خنده‌ی سپاه

گهواره مانده چشم به راه مسافرش

همراه خواهری که شده گریه‌اش پناه

مانده کجا رود؟ به سوی خنده‌های شوم؟

یا سمت گریه‌های عطش‌ناک خیمه‌گاه؟

امیر اکبر زاده