گر چه از عشق فقط لاف زدن را بلدیم
گر چه چندی است که بی روح تر از هر جسدیم
گر چه در خوب ترین حالت مان نیز بدیم
جز در خانه ی ارباب دری را نزدیم
 
روزگاری است که ما رعیت این خانه شدیم
سجده ی شکر بر آریم که دیوانه شدیم
 
از همان روز که حُسنش به تجلّی دم زد
از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد
از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
 
بنده ی عشقم و مجنون حسین بن علی
در رگم نیست به جز خون حسین بن علی
 
آسمان با طپش ماه تماشا دارد
قطره دریا که شود جلوه ی زیبا دارد
روح در جسم که باشد همه جا جا دارد
 عشق با نام حسین است که معنی دارد
 
تا خدا هست و جهان هست و زمان هست و زمین
شب میلاد حسین است شب عشق همین

ادامه مطلب...

باز از عرش غزل های مرا آوردند
شیشه ناب عسل های مرا آوردند
 
باز آغوش در آغوش دلم را بردند
طعم شیرین بغل های مرا آوردند
 
باز "هم هیئتیان "من و جشن ارباب
باز هم بچه محل های مرا آوردند
 
باز هم کرببلا، عشق، زیارت، ارباب
باز هم خیر العمل ها ی مرا آوردند
 
آن طرف وسعت من عرش حسین است ولی
این طرف حداقل های مرا آوردند
 
وسعت روز مرا روز جزا می آرند
چون مرا از سفر کرببلا می آرند

ادامه مطلب...

تا آبشار زلف تو را شب نوشته اند
ما را اسیر خال روی لب نوشته اند
 
در اعتکاف گیسوی تو سالهای سال
مشغول ذکر و سجده و یا رب نوشته اند
 
در مسجد الحرام خم ابروان تو
مثل فرشتگان مقرب نوشته اند
 
در محضر نگاه الهی تو مرا
در خیل نوکران مهذَب نوشته اند
 
شبهای جمعه که دل من مست کربلاست
از اشتیاق وصل لبالب نوشته اند
 
با یک نگاه مادرت اینجا رسیده ایم
با این دلی که فاطمه مذهب نوشته اند
 
از هر چه بگذرم سخن دوست خوشتر است
ما را فدای دلبر زینب نوشته اند
 
من را که بی‌قرار حرم می کنی بس است
اصلاً مرا غبار حرم می کنی بس است

ادامه مطلب...