بابا بیا جان کندن من را نظر کن
بابا بیا فکری به حال این پسر کن

از درد، صورت می کشم بر خاک حجره
خاکی تماشای رخ قرص قمر کن

خورشید می سوزد از آه آتشینم
یک چاره بهر این وجود پر شرر کن

کف می زنند اینجا به جای ذکر قرآن
تو آبروداری سر این محتضر کن

هستم جگرگوشه تو را بابا بیا زود
با آستین پاک از لبم خون جگر کن

گفتم که عطشانم، ولی آبم ندادند
حدّاقل کام مرا با اشک تر کن

وقت وصیّت کردنم محرم ندارم
حتماً بیا و مادرم را هم خبر کن

چون مادرم هم دست و پهلویش شکسته ست
خود را عصای مادر بی بال و پر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو
همراه من تا مقتل اکبر سفر کن

من می شوم اکبر ولی نه قطعه قطعه
تو نیمه جان ایفای نقش آن پدر کن

          مجتبی صمدی

مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود
اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

گریه مکن - بهانه به دست کسی مده
با گریه هات هیچ مدارا نمی شود

خسته مکن گلوی خوت را برای آب
با آب گفتن تو کسی پا نمی شود

این قدر پیش چشم کنیزان به خود مپیچ
با دست و پا زدن گره ات وا نمی شود

گیسو مکِش به خاک دلی زیر و رو شود
در این اتاق عاطفه پیدا نمی شود

باور کنم به در نگرفته است صورتت؟!...
این جای تنگ و... این قد و بالا... نمی شود
 
با ضرب دست و پا زدنت طشت می زنند
جز هلهله - جواب - مهیّا نمی شود

با غربتی که هست تو غارت نمی شوی
نیزه به جای جای تنت جا نمی شود

خوبی پشت بام همین است ای غریب
پای کسی به سینه ی تو وا نمی شود...!

          علی اکبر لطیفیان

دل من را چه مبتلا کرده
جلوه هایی که دم به دم داری
حضرت عشق! حضرت باران!
در دل خسته ام حرم داری
 
در هوای زیارت حرمت
در به در می شویم مثل نسیم
السّلام علیک یابن رئوف
السّلام علیک یابن کریم
 
دل به آفاق جود می بندد
هر کسی آمد و اسیرت شد
در جوانی دل شکسته‌ی ما
سرو قامت خمیده، پیرت شد
 
از نگاهت مراد می گیرم
شده قلبم مرید چشمانت
شاهد لحظه های دلتنگی!
دل تنگم شهید چشمانت
 
جان من! بین خانه‌ی خود هم
به خدا آنقدر غریبی که
غربتت را کسی نمی فهمد
تویی و قلب بی شکیبی که ...
 
قفس غربت و دلی مجروح
پر و بال پرنده می ریزد
گریه می باری و کنارت باز
امّ فضل است خنده می ریزد
 
سر به دیوار بی کسی داری
در غروب غریب فاصله ها
گم شده ناله های بی رمقت
در هیاهوی شوم هلهله ها
 
دگر آقا تو خوب می دانی
ناله ‌ی بی جواب یعنی چه
التماس نگاه لب تشنه
ندبه ‌ی آب آب یعنی چه
 
به فدای کبوترانی که
دست در دست آسمان دادند
بال در بال ، گریه در گریه
به تنی خسته سایه بان دادند
 
حجره ات کربلا شده آقا
گریه های من اختیاری نیست
جای شکرش هنوز هم باقیست
در کنار تو نیزه داری نیست
 
غرق در خاک و خون رها مانده
بین گودال پیکر خورشید
خواهری خسته بوسه می گیرد
از گلوی مطهّر خورشید
 
سر قرآن که رفت بر نیزه
آسمان غرق در تلاطم شد
در هجوم سپاه سر نیزه
آیه های مقطعه گم شد

     یوسف رحیمی

سبزه شد روی تو تا لاله بُستان نرود
چشم من خون شد و از روی تو آسان نرود

زعفران پس ز کجا جانب بغداد آید
شکوه ی سرخت اگر سوی خراسان نرود

وحشت داغ تو رَم داد دلم را ورنه
گفته بودند که آهو به بیابان نرود

فاطمه بهر سرت روغن بادام آورد
گریه کرده است که زلف تو پریشان نرود

عرق آلود به دیدار تو آمد پدرت
زآن که بی غسل، کسی دیدن خوبان نرود

تشت رسوایی این زن ز سر بام افتاد
بر سر بام گرفتم تنت ای جان نرود

رقص تشت است که کم نیست ز رقص شمشیر
یارب اینگونه دگر مرد به میدان نرود

آفتاب لب بامی، تو مگر عمر منی؟!
یارب این عمر من خسته شتابان نرود

غم خود را بده و شافع این امّت باش
تا کسی سوی بهشت از درت ای جان نرود

بال در بال به بالای بلای تو ملول
چند مرغند که با پیکر تو آن نرود

که ز خورشید فروزان به تن شاه شهید
از تنش رنگ برفت و غمش از جان نرود

پس چرا شد قُرُق روضه ی تو روضه ی طوس
گر ز بغداد فغانت به خراسان نرود؟

لب گزیدن به چه معنی است، جگر را بگزید
که ز تن جان شد و جان از پی جانان نرود
 
            محمد سهرابی

از بس که پای تا سرم آتش گرفت و سوخت
شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جان سوخته ام شعله می کشد
از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

از کودکی ز خاطره ی رنج مادرم
تا پای مرگ خاطرم آتش گرفت و سوخت

زهرم دهید باز، مگر راحتم کنید
در کنج حجره بسترم آتش گرفت و سوخت

مثل کبوتری که فقط بال و پر زند
این بازمانده ی پرم آتش گرفت و سوخت

از احتضار من پسرم شذ به اضطرار
وای از دلش که در برم آتش گرفت و سوخت

خواهر نداشتم که عزاداری ام کند
از راه دور دخترم آتش گرفت و سوخت

جسم مذاب را چه غم از هُرم  آفتاب
خورشید هم ز پیکرم آتش گرفت و سوخت

این چند ساعتی که عطش را چشیده ام
با یا حسین، حنجرم آتش گرفت و سوخت

دل پای مرگ حضرت لیلا به ناله گفت:
مجنون منم که دلبرم آتش گرفت و سوخت

انگار می شنیدم عزای رباب را
می گفت: کام اصغرم آتش گرفت و سوخت

با اینکه جان تازه و جسم جوان من...
از کینه های همسرم آـش گرفت و سوخت...

بالای تربتم بنویسید: عمر من...
از غصّه های مادرم آتش گرفت و سوخت

          حاج محمود ژولیده

یارب به سینه تاب نمانده ز یاد تو
شرمنده ام که یار ندارد جواد تو

موسی به طور بهر مناجات می رود
من مانده ام به حجره ی در بسته یاد تو

باب المرادم و اَجَلم مژده می دهد
آقا بیا که فاطمه داده مراد تو

مادر بگو به همسر نامهربان من
باید چگونه جلب کنم اعتماد تو

وقتی امام تشنه ز دل ناله می زند
آبی رسان که می رسد آخر به داد تو

اطراف محتضر که کسی کف نمی زند
چندان وفا نمانده به لبخند شاد تو

محشر جواب مادر ما را چه می دهی
این بغض و کینه نیست شفیع معاد تو

دور امام هلهله کردن روا نبود
گویا به اهل کوفه کشیده نژاد تو

حتّی کسی نبود که گرید به حال من
بابا بیا که جان بسپارد جواد تو

جدّ غریب! بال کبوتر نخواستم
باشد جواد گریه کن خانه زاد تو

     حاج محمود ژولیده

میان حُجره چنان ناله از جفا می زد
که سوز ناله اش، آتش به ما سِوا می زد

به لب ز کینه ی بیگانه هیچ شِکوه نداشت
و لیک داد، ز بیداد آشنا می زد

شرار زهر ز یک سو، لَهیب غم یک سوی
به جان و پیکرش آش، جدا جدا می زد

گذشت کار ز کار و نداشت کار به کس
در آن میانه فقط آب را صدا می زد

صدای ناله ی وی هی ضعیف تر می شد
که پیک مرگ بر او از جنان صلا می زد

برون حُجره همه پایکوب و دست افشان
درون حجره یکی بود و دست و پا می زد

ستاده بود و جوادالائمّریاله جان می داد
ازو بپرس که زخم زبان چرا می زد

      استاد حاج علی انسانی

از دل حجره ی تاریک که بسته است درش
می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این ناله ی سوزنده و از سینه ی کیست؟
صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش

این فروغ دل زهراست که خون است دلش
این جگرگوشه ی موساست که سوزد جگرش

این جواد است که از تشنگی و سوزش زهر
جان سوزان بود و ناله ی جانسوز ترش

خانه اش قتلگه و همسر او قاتل اوست
بارالها تو گواهی که چه آمد به سرش

همسر مرد برایش پر و بال است ولی
همسر سنگدل او بشکسته است پرش

آتش زهر چنان کرده به جانش تأثیر
که کنَد هر نفس سوخته اش تشنه ترش

شهر بغداد بود شاهد مظلومِ دگر
پسری را که دهد جان ز ستم چون پدرش

کاش می بود غریب الغربا در آنجا
تا زمانی نگرد غربت تنها پسرش

       استاد سید رضا مؤید

از من گرفته همسر من خورد و خواب را
زهر جفا ز جان و دلم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمون که از جفا
مسموم کرده زاده ی خیرالمآب را

تنها نه جان من که از این شعله سوختند
جان رسول و فاطمه و بوتراب را

پی می برد به سوختن جسم و جان من
هرکس که دیده سوختن آفتاب را

ای آنکه التهاب عطش را شنیده ای
بنگر به عضو عضو من این التهاب را

افکنده است شعله به جان من و هنوز
از من کند دریغ یکی جرعه آب را

من می کنم به العطش از او سؤال آب
او می دهد به هلهله بر من جواب را

یارب تو آگهی که برای بقای دین
بر جان خریدم این ستم بی حساب را

جان می دهم به غربت و عطشان که خون من
تضمین کند تداوم اسلام ناب را

باشد ز فیض دوستی ما اگر به حشر
آسان کند خدا به «مؤید» حساب را

       استاد سید رضا مؤید