گریه ی بقیع

من گرد راه حضرت زهرا نمی شوم
هرگز به جای ام ابیها نمی شوم

او دختر پیمبر و همتای حیدر است
من جز کنیز دختر زهرا نمی شوم

هر خدمتی کنم به یتیمان فاطمه
مادر برای زینب کبری نمی شوم

چون بوسه می زنم به قدمهای زینبین
بی اذن زینب از قدمش پا نمی شوم

او روح امتحان شده ی قبل خلقت است
بی امتحان عشق که حورا نمی شوم

ضربه نخورده ام که کنم سینه را سپر
دیوار و در ندیده مهیّا نمی شوم

دین را ز پشت در نفس تازه می دمید
صاحب نفس نگشته مسیحا نمی شوم

بی پهلوی شکسته نگردم امین وحی
سیلی نخورده سرور زنها نمی شوم

آقا بیا و نام مرا فاطمه مخوان
با اسم گل شبیه مسمّا نمی شوم

وقتی حسن به صوت حزین ناله می کند
بنشینم از فغان و ز جا پا نمی شوم

دیگر توان زمزمه از دست می دهم
وقتی حرف هق هق مولا نمی شوم

اشک حسین اوج گرفتاری من است
مرهم برای این همه غمها نمی شوم

عباس من غلام عزیزان فاطمه ست
بی دست او که حامی طاها نمی شوم

این دستها به درد علم می خورد حسین
هرچند یار بازوی زهرا نمی شوم

این با ادب ترین پسرم نذر کوثر است
من بی شهید علقمه معنا نمی شوم

تا کربلا فدا ندهم جان نمی دهم
بی چشم تیر خورده من احیا نمی شوم

از بس حدیث عشق تو لبریز شد حسین
من بیش از این حریف پسرها نمی شوم

دیگر مرا خطاب به ام البنین نکن
بعد از حسین مادر سقا نمی شوم

مثل رباب کنج بقیع خیمه می زنم
سایه نشین گنبد خضرا نمی شوم

من با فرات قهرم و شاکی ز علقمه
دیگر انیس ساحل دریا نمی شوم

باور نمی کنم که حسینم شهید شد
بعد از حسین ساکن دنیا نمی شوم

حاج محمود ژولیده

ام البکاء

کی مدینه ز یاد خواهد برد
 صحن چشمان گریه پوشت را
صبح تا شب کنار خاک بقیع
ناله و شیون و خروشت را

چشمهای تو پر شفق می شد
در کنار چهار صورت قبر
مصحف دل ورق ورق می شد
در کنار چهار صورت قبر

خوب فهمیده حال و روزت را
آنکه امُ البکا تو را خوانده
مادر اشک ، مادر ناله
پاره های دلت کجا مانده؟

ادامه مطلب...

سپهر عاطفه

ای به سپهر عاطفه بی قرین
ستاره ی مدینه، ام البنین

قدر تو در جهان نبوده معلوم
قبر تو در جوار چار معصوم

فاطمه ی دوم مرتضایی
مادر دیگری به مجتبایی

تو کیستی که با غم و زمزمه
پای نهی به خانه ی فاطمه

تو کیستی که با همه عزیزی
گفته ای آمدم کنم کنیزی

تو دیده ای که خانه ای سوخته
دخترکی چشم به در دوخته

محض دل تازه گلان حزین
نام تو فاطمه! شد ام البنین

تا که نگویند حسینش چه شد
مدینه بیت الحرمینش چه شد

رهی که از قبر تو تا فاطمه ست
مدینه، بیت الحرمین همه ست

دامن عطر تو گل یاس داشت
جعفر و عبدلله و عباس داشت

تو آسمان و قمرش ابالفضل
تو مهر مادر، پسرش ابالفضل

تو دیده بودی که علی بی عدد
بوسه به دستان ابالفضل زد

آه نبودی تو که در علقمه
تیر و کمان بود به دست همه!

نمک به زخم جگرت می زدند
تیر به چشم پسرت می زدند

ساقیِ از دست شد و مست شد
ماه بنی هاشم بی دست شد

هرچه بگویند تو هم مادری
سخت، غم از سینه ی خود می بری

فاطمه آمد که تشکر کند
در عوضت دل ز غمش پر کند

غصه نیامدست در بند تو
در سفر چهار فرزند تو

آه چرا کرده صدایت بشیر
از که خبر داشت برایت بشیر؟

داغ جوانان تو در گفته کرد
غم حسین، خاطرت آشفته کرد

آه نگویم که حسینت چه شد
فاطمه جان نور دو عینت چه شد

جواد محمد زمانی

مادر آب

گفتم ام البنین، دلم پا شد
گره هایی که داشتم وا شد

مادر آب را صدا زدم و...
خشکسالم شبیه دریا شد

سوره ی حمد نذر او کردیم
گم شده داشتیم و پیدا شد

با ادب بود و روی دامانش
تا گل نازدانه ای جا شد

به مدینه نگفت مادر شد
گفت،‌مولای شهر بابا شد

با کنیزیِ خانواده ی عشق
در دو عالم عزیز زهرا شد

خادمی کرد تا که عباسش
از ازل تا همیشه آقا شد

همه ی بچه هاش عیسایند
گرچه عباس او مسیحا شد

آن قَدَر خرج گریه شد افتاد
آن قدر خرج گریه شد تا شد

تا قیامت به احترام حسین
ذکر لبهاش واحسینا شد

گفت: گفتند روز عاشورا
در غروبی که خیمه غوغا شد

بین تقسیم آبروی حرم
مشک بی آب سهم سقا شد

کاش دست عمود نخلستان
سدّ راهش نمی شد اما شد

گفت: گفتند بعد آنی که
علیِ اکبر ارباً اربا شد

قد سقا شبیه قاسم شد
قدِ قاسم شبیه سقا شد

گفت: گفتند بر سر نیزه
سر عباس من تماشا شد

بسته بودند اگر نمی افتاد
بسته بودند اگر به نی جا شد

خوب شد همره حسین نرفت
در مسیری که سر به نی ها شد

خوب شد مجلس شراب نرفت
در همان جا که جشن برپا شد

زینب و چشم های بی غیرت
که به روی ستاره ای وا شد

علی اکبر لطیفیان