شبهای بی کسی

سکوت می وزد و کوفه ها پریشانند
ستاره های حرم بیقرار و گریانند

هزار آدم آواره ی پشیمان گرد
دوباره منتظر سوره های انسانند

قنوت نافله ها هم ز درد می سوزند
به یاد منبر و محراب روضه می خوانند

ندیده بود کسی بی کسی از این بدتر
از اینکه تا به قیامت یتیم می مانند

تمام کوفه پر از ردِّ اشک های علیست
و چاه ها که پر از ناله های پنهانند

شکست فرق نماز خدا به شمشیری
به من نگو که دگر کوفیان مسلمانند

رحمان نوازنی