می نویسم من از، جلوه های قدوسی
جلوه های رنگارنگ، جلوه های طاووسی

جلوه ای که اسمش نیست، بین هیچ قاموسی
جلوه ای که می ریزد، در ممالک طوسی

با تو هستم ای زائر، که به نور مأنوسی
جلوه می کند این نور، لحظه های پابوسی

پس تو خاک بوسی کن، این امام هشتم را
بر زمین بریز اینجا، کاسه های گندم را

تا به آسمان پل زد، آسمان هشتم را
روی غصّه هامان ریخت، ناگهان تبسّم را

تا به عشق هشتم بُرد، دسته دسته مردم را
ما که یا علی گفتیم، سر گشود این خم را

ما مدینه ای بودیم، داد دست ما قم را
پس همیشه می خوانیم، اَین اَستَجیرکم را

میل میکنم امشب، با کمی عسل خوردن
با علی علی گفتن، با رضا رضا گفتن

قصّه های آن آهو، سرگذشت ایران است
آهویی که حالا در، دامن خراسان است

آهویی که آزاد است، آهویی که خندان است
در نگاه خورشید و، در پناه باران است

اسم سرزمین ما، سرزمین ایران است
این هم از دعاها و، گریه های سلمان است

ما که آهوی عشقیم، آهوی خراسانیم
عاشق علی هستیم، بچّه های سلمانیم

آستان او عرش است، بام و گنبدش اینجاست
گرچه او زمینی نیست، رفت و آمدش اینجاست

او که در شهودی نیست، خاک مشهدش اینجاست
بضعه ای که احمد گفت پس یقین خودش اینجاست

قطعه ای هم از خاک، پاک احمدش اینجاست
پس مدینة الزّهرا، فیض مرقدش اینجاست

پس مدینه اینجا هم، شُعبه ای خدا دارد
خوش به حال هر کس که، در دلش رضا دارد

گر چه چهارده سوره، بضعه های توحیدند
بضعة الّرسولی را، بر شما پسندیدند

پیش سوره ی شَمسَت، آفتاب می دیدند
از نگاه والنّجمت، شب ستاره می چیدند

توی باغ یاسینت، یاسها در خشیدند
دور مرقدت آقا، عطر کعبه پاشیدند

امشب از نگاه تو، آفتاب می گیرم
از قدوم تو خاک، بوتراب می گیرم

هرزه ای علف بودم، که مرا نشان کردی
تو مرا خریدی و، مثل زعفران کردی

قیمت محبّت را، در دلم گران کردی
بال خاکی ام را هم، رنگ آسمان کردی

تا که یا علی گفتم، در دلم مکان کردی
صحن مسجد دل را، صحن جمکران کردی

یک عصا بزن بر من، راه بسته را وا کن
چشم بی نصیبم را، ندبه خوان آقا کن

باز آخر شعرم، گریه می کنم غم را
دست من بده امشب، روزی محرم را

باز هم شما پُر کن، کاسه های چشمم را
باز هم بخوان آقا، مقتل محرم را

روضه های مکشوف و، روضه های مبهم را
روضه ای که خَم کرده، هر چه قامت خم را

               رحمان نوازنی